شنبه ۱۳۹۸/۴/۸ توفیقی فرا روی شد تا تشییع جنازه شهیدی والامقام، کمترین را به گل زار شهدای فردوس بکشاند.

همه آمده بودند: زن و مرد ، پپر و جوان،روحانی ،کسبه،دولتی و غیر دولتی ، مسؤول و غيرمسؤول درس خوانده و ناخوانده ، رزمندگان دوران دفاع مقدس،خانواده ی معزز شهدا ، ایثارگران،جانبازان،آزادگان سرافراز و درنهایت مردمی که درآن هوای گرم به پاس قدر دانی از سرباز دین و وطن، شهید سید محمود موسوی نژاد تابوتی را بر شانه هایشان روان ساختند و به پایش ، اشک ها جاری نمودند که اگر چه قطعه استخوان و پلاکی از آن،بیش نبود، به مانند نگین و عتیقه ای بر آن جلوه ای خاص داده بود و من در کناراین رود خروشان به نظاره بودم که ناگاه دوستی بزرگ وار در گوشم نجوا نمود که :

سخن عشق نه آن است که آید به زبان

ساقیا می دِه و کوتاه کن این گفت وشِنُفت

و این ملاقات و گفت و گوی کوتاه با استاد حسن زارع در آن شلوغی و ازدحام، سوژه ی این مَقال گردید و یادی از شهیدان که در قهقهه ی مستانه ی خویش" عِند ربهم یُرزفونند."

هر جا عشق و محبت، خود نمایی کند،عقل در می ماند و چه غیر ممکن هایی که ممکن می سازد.